07-02-1991 – 30-04-2007
Pascal Keijzer
Mijn naam is Jack Keijzer, echtgenoot van Jolanda en vader van Remy ( 15 jaar). Maar ook vader van een vermoord kind.
Onze lieve Pascal is op Koninginnedag vermoord. Net aan 16 jaar.
Een jochie dat tot en met de basisschool altijd vrolijk was. En gezellig. Hij praatte de oren van het hoofd. Thuis, bij het eten, in de auto, waar niet? Heerlijk was dat.
Sociaal voelend was hij ook. Ging met veel plezier naar opa’s en oma’s en andere familiebezoeken en kon ook altijd zo heerlijk genieten van onze gezinsvakanties.
Alleen in de lange zomervakantie op de camping viel het op dat Pascal van het ene op het andere moment stemmingswisselingen kon hebben, Kon plotseling heel boos worden. Vanuit het niets. Zelf zat hij kennelijk heel erg met het probleem in zijn maag. Hij deed in de zomervakantie van de overgang van groep 7 naar 8 een poging een einde te maken aan zijn korte leventje.
Hij was bij mijn ouders. Hij mocht daar logeren. Zijn neef Danny en allerbeste vriend woonde daar ook. Ze waren aan het spelen. Pascal, Danny en de vrienden van hem. Er gebeurde kennelijk iets wat Pascal zeer geraakt heeft. “Wat moet ik hier nou nog, op deze aardkloot.” moet hij gedacht hebben.
Hij liep op een spoor hopend dat er een trein aan zou komen. Gelukkig kwam die trein niet.
Een mevrouw heeft hem van het spoor gehaald.
Groep 8 heeft hij goed doorstaan. Er waren geen noemswaardige incidenten die ons zorgen zouden moeten baren. Integendeel; hij maakte een goede CITO-toets, had een geweldig leuke rol in de musical.
En was hij erg gespannen voor de” middelbare”, zoals Pascalletje dit altijd zei? Welnee.
Samen haalden wij Remy op bij thuiskomst van zijn schoolreisje. De bus liep vertraging op. Pascal en ik maakte een klein wandelingetje. “Pap”, zei hij plotseling, “ik ga goed mijn best doen op de middelbare. Dan ga ik naar de HAVO en dan krijg ik later een goeie baan, net als jij”. Als vader groei je dan. Helemaal voor elkaar…………vol vertrouwen gingen wij de laatste schoolvakantie in voor dat hij naar de middelbare school zou gaan.
Na de schoolvakantie veranderde dat drastisch, vanaf dag 1, hij lette niet op in de klas, luisterde niet naar zijn docent. Veel gemopper. Niet alleen op school. Neen, als het op school niet lekker gaat krijgen pa en ma ook de nodige telefoontjes en gaat het “gezeur”thuis gewoon door.
Dag in dag uit. Wij hadden geen idee wat er aan de hand was. Wij dachten dat het allemaal wel door de “puberteit”zou komen.
Pascal werd steeds ongelukkiger en ongelukkiger. Wat moet je als ouders???
Plotseling vond Jolanda een brief in zijn slaapkamer. Het was rond zijn 13e verjaardag.
“Lieve papa en mama, als jullie dit lezen ben ik dood” aldus de openingszin van de brief
Dat knulletje was voor zijn gevoel zo ongelukkig dat hij er geen raad mee wist. Hij wilde niemand meer tot last zijn
Hij eindige de brief met de zin: “treur niet te lang om mij. Ik heb een mooi leven gehad. Ik ben nu niet meer alleen, ik ben bij Opa”.
Zo’n brief gaat je door merg en been heen. Dat raakt je in je hele ziel en zaligheid.
Naar aanleiding van deze brief zijn wij naar een jeugdpsychiater geweest die een stoornis bij Pascal diagnosticeerde. ADD. Bij hem ontbrak een stofje dat zijn hersenen niet aanmaakte. Door het ontbreken van dit stofje kon Pascal zich niet concentreren op zijn schoolwerk met alle gevolgen van dien.
Hij bleef zich ongelukkig voelen. Kinderen met een ADD stoornis zijn in het algemeen ontvankelijker voor drugs.
En ja hoor, in de brugklas kwam Pascal in aanraking met drugs. Hij voelde zich met en door de drugs kennelijk beter en gelukkiger.
Wij hadden het als ouders te laat door. Wij hebben nogal wat signalen gemist.
Met de wijsheid die wij nu hebben zeggen wij achteraf: Wij zijn naïef geweest. Tegelijkertijd realiseren wij ons dat niets makkelijker is dan praten achteraf.
Het ventje heeft zelfs een week of wat in detentie gezeten. Hij dealde drugs om zijn eigen spullen ermee te kunnen betalen. Hij had ook van zijn ouders of van derden geld kunnen jatten. Dat heeft hij nooit gedaan Hij koos, bewust, om wat te dealen. Dat is niet goed maar wij wisten het pas te laat.
De rechter had hem niet alleen veroordeeld tot jeugddetentie maar ook tot verplichte hulpverlening. Echter deze zou pas na 8 maanden opgang zijn gekomen. Op zijn sterfdag maakten wij de envelop open met daarin de “verlossende “brief van Bureau Jeugdzorg. De hulp kon van start gaan. In meerdere opzichten te laat!!
Direct na de detentie leek het goed te gaan met Pascal. Wij hadden de overtuiging dat Pascal goed geholpen kon worden Hij wilde het toen. Wij als gezin stonden open voor de
(gezins)hulp. Maar de hulpverlening kwam alsmaar niet op gang.
De drang naar drugs werd weer groter en op enig moment war er geen houden meer aan.
Qua gevoelens zat het hem ook niet echt mee. Hij had steeds meer het gevoel dat heel de wereld tegen hem; hij kon het verlies van mijn grootvader moeilijk verwerken en tot overmaat van ramp kreeg zijn oma 4 maanden voor zijn dood een zeer ernstige, levenbedreigende hartoperatie voor de kiezen. Twee zelfs. Wekenlang heeft zij op het randje van de dood gezweefd. Toeval of niet, vanaf dat moment ging het heel erg achteruit met Pascal met als absoluut dieptepunt Koninginnedag 2007.
Totdat ca 2 weken voor zijn overlijden wij een zeer emotioneel gesprek met Pascal gevoerd hebben. Hij begon heel erg te huilen. Zo erg hadden wij het nog nooit gezien bij dat mannetje. Hij had dus nog steeds gevoel en dan toonde hij. Hij vertelde ons dat hij bang was, dat alles hem te veel werd., dat hij zijn geld eerlijk wilde gaan verdienen, dat hij per morgen op zoek zou gaan naar werk en………………dat hij geholpen wilde worden. Gouden woorden in een diamanten rand. De opmaat voor een nieuwe start. Hij heeft hulp gezocht. Er is een gesprek geweest met de psychiater; hij heeft werk gezocht en gevonden. Dat deed hij ook pittig.
Juist op weg naar een mooie tijd moesten 2 mannen van rond de 38 (!!!) moesten zonodig met een kind van 16 een “appeltje schillen” . Ooit zou Pascal hen iets verkeerds verkocht hebben. .
Twee weken daarvoor hadden zij nog een glas cola gedronken op een terras in Enkhuizen. In een heel gezellig sfeertje.
Pascal is door hen vermoord. In de hals gestoken en een 10 tal minuten later een aantal malen overreden. Alles vanbinnen kapot.
De mannen zijn veroordeeld tot 15 resp. 8 jaar gevangenisstraf. Beide vinden echter dat de ander het gedaan heeft en willen vrijspraak voor zichzelf!! Hoger beroep dient 11 mei.
Jolanda, Remy en ik zijn allen stuk van verdriet. Dat hoeven wij jullie niet uit te leggen.
In mijn laatste woorden tijdens mijn toespraak in het crematorium heb ik tegen Pascal gezegd:
“Lieve Pascal, wij hopen dat je nu inderdaad bij Opa bent. Je zult daar gelukkiger zijn dan hier. Jij hebt nu je rust, jongen; wij het verdriet”
Voor ons een heel klein beetje troost dat onze jongen niet meer het gevoel van “het ongelukkig zijn” zal hebben. Het is een troost maar wel eentje die erg schraal is.
Vanaf nu moeten wij het doen met onze vele herinneringen. Die zijn er. Vele. Heel vaak denk ook terug aan die mooie tijd. Pascal en ik, samen naar Arnhem om op zaterdag over te werken. Hij zat heerlijk om de computer te paintballen, samen naar London ( naar Arsenal), samen naar Parijs met neef Danny, samen naar de volkstuin. Samen met broer Remy, vader en zonen competities spelen op de camping. Om heuse bekers; penalty schieten, tennis, badminton, flessenvoetbal. Papa werd altijd derde.
Met het hele gezin mooie reizen maken. Pascal vond het prachtig. Zelfs onze laatste reis,- wij twijfelden eraan of Pascal drugs gebruikte of niet-, naar Californie en Hawaï, heeft Pascal zich goed gedragen. Hij was lief en was geïnteresseerd in de dingen die wij deden. Hij genoot. Daar op Hawaï heeft hij voor het laatst met zijn zo geliefde broer Remy gezwommen. Het ligt vast op de videocamera. Deze beelden koesteren wij zeer.
Zo heeft Jolanda haar eigen vele en mooie herinneringen aan onze mooie knul. En Remy? Die heeft op zijn nieuwe kamer ( =de oude kamer van Pascal) vele foto’s van zijn broer staan.
Hij praat er niet veel over. Maar 1 ding is duidelijk; hij mist zijn broer heel erg.
Maar samen gaan wij door en proberen de draad weer op te pakken. Dat is moeilijk, soms heel moeilijk Want een leven zonder Pascal is voor ons geen leven .Maar wij gaan door, voor Remy en voor elkaar. Remy heeft ook recht op een mooie jeugd voorzover dat allemaal nog kan. Wij willen ervoor gaan.
Je loopt tegen vele zaken aan. Ook tegen het feit dat je eigenlijk niet te lang slachtoffer mag blijven. Dat voelt niet goed. Ook dat hoef ik u niet uit te leggen. U zult het herkennen,
Jolanda wilde al snel lid worden van de VOVK. Ik had dat gevoel helemaal niet. Wel wilde ik met haar mee naar de DHG in Enschede en de kerstbijeenkomst.
Omdat ik uit de ons overkomen ellende toch nog iets positiefs wil halen zet ik mij op tal van terreinen in. Heb geknokt tegen het systeem van onze jeugdzorg maar op een nette manier. Dus zonder wild om mij heen te slaan.
Ik wil dingen doen, niet lullen, maar vooral poetsen.
In de positie waarin wij allen verkeren heb je soms het gevoel dat ons rechtssysteem louter om de dader draait. Het gevoel dat tal van zaken niet kloppen. Het gevoel dat een fiks aantal punten voor verbetering vatbaar is. Daar wil ik mij voor inzetten naast mijn voorlichtingswerk op scholen en natuurlijk mijn gewone baan in het onderwijs en niet in de laatste plaats ons gezin.
De VOVK is niet alleen een lotgenotengroep maar strijdt ook voor meer rechtvaardigheid voor ons als slachtoffers. Dat laatste spreekt mij in het bijzonder aan.
Ik denk dat het bestuur van de VOVK met deze achtergrond aan mij gedacht heeft toen er binnen het bestuur een vacature ontstond.
Mij werd gevraagd of ik een van de ontstane vacatures wilde opvullen. Uiteindelijk heb ik volmondig JA gezegd.
Sinds einde vorig jaar ben ik de vice voorzitter van de vereniging.
U kunt erop vertrouwen dat ik met hart en ziel de belangen van u zal behartigen. In het bijzonder trekken de juridische en praktische problemen mij het meeste aan.
Ik wil graag uw input hebben en u vragen om de zaken waar u als nabestaande allemaal tegenaan loop aan mij te mailen opdat wij dit in onze gesprekken met bijvoorbeeld “Den Haag” kunnen meenemen.
Elke gelegenheid om vooruitgang te boeken moeten wij met twee handen aanpakken.
Het tempo waarin vooruitgang wordt geboekt zal niet hoog liggen. Waar het omgaat is dat wij al schuifelend stapjes voorwaarts doen.
Ik wil mijn steentje eraan bijdragen
Jack Keijzer
*********************************************************************************
Pascal
Ik herinner me nog de aankondiging van de zwangerschap. Ik was net bevallen van onze Danny, toen mijn Jack en Jolanda bij ons in het ziekenhuis op kraamvisite kwamen en ons vertelden dat ook zij in blijde verwachting waren.
Dat gaf tranen….. Ik geloofde het niet.
Jolanda beviel van Pascal, er lag sneeuw op de wegen, maar niets hield ons tegen om direct richting Hoorn te vertrekken vanuit Den Helder. Jeetje, wat waren we blij. Samen met Danny zijn we richting Hoorn vertrokken om ons neefje te bewonderen. De rollen waren omgedraaid, nu zaten wij in het ziekenhuis op kraambezoek.
En daar is toen eigenlijk een dierbare vriendschap al begonnen.
De jongens konden het vanaf punt nul al zo goed met elkaar vinden….. Van peuter tot kleuter tot puber; ze wisten elkaar altijd te vinden. En altijd zo leuk met elkaar.
Elke vakantie “wisselde” we de kids uit, tot hun grote geluk. Samen vissen, samen drummen, samen van alles en nog wat.
Maar ook wij vonden het zo leuk als Pascal kwam logeren; hij had altijd wel iets aparts, altijd momenten van lachen. Zeker als we achteraf van Danny hoorde wat ze nu weer uitgevreten hadden. Ze konden er samen wat van, het was echt lachen.
Pascal was een vrolijk joch, bracht een hoop gezelligheid met zich mee en was toch hier thuis wel een soort van clown. Beide jongens keken tegen elkaar op, hadden veel respect voor elkaar.
Ik herinner me Pascal ook als lief, breekbaar. Een ruwe bolster met een hele blanke pit.
Wat hebben we genoten van al die momenten aan tafel tijdens het tekenen en knutselen en de trots die beide jongens uitstraalden na het “grote werk”.
En toen kwam de pubertijd….. Wij zagen en voelden dat het niet helemaal goed met Pascal ging. Hij vertelde veel aan Danny. Danny vertelde niet alles tegen ons, maar soms…. als het hem hoog zat, vertelde hij ons wel wat. En ja, wij maakten ons zorgen.
Onze zorgen bleken terecht te zijn. We zagen Pascal veel minder dan voorheen, maar ook Danny hoorde uiteindelijk niet veel meer; hun wegen waren duidelijk gescheiden.
Danny heeft zich daar lang schuldig over gevoeld. Het is zo gelopen en daar kunnen we niets meer aan veranderen.
Maar toch de vraag… Hoe herinner je je Pascal, dan halen we zijn vrolijke, ondeugende koppie voor ons, z’n gekke dingetjes waar we enorm om moesten lachen, maar ook zijn lieve, gevoelige kant, want lief en gevoelig was hij zeker! Hij kon op zomaar een moment lekker dicht tegen me aankruipen en lekker kletsen over niets. Die intimiteit zocht hij wel op.
We missen hem tot op de dag van vandaag. Bij elk samen zijn met de familie wordt hij gemist, samen met zijn oma (onze moeder) die indirect overleden is aan het gemis.
Nu vele jaren later krijgt alles min of meer een “plekje”, maar zal er altijd een kaarsje branden bij de foto van Pas die naast de foto van mijn moeder staat. Wij zullen hen nooit, maar dan ook NOOIT vergeten.
Diana van den Burg, tante van Pascal