Doorgaan, dat is makkelijk te zeggen
voor iemand die voorbij komt in de straat
en die van wat gemeende woorden
niet eens een schaduw achter laat
Doorgaan dat is makkelijk te zeggen
van achter een bakje chips
en volle glazen wijn
maar kunnen zij met al hun warme harten
iets voelen van onze pijn????

Christa

Soms vraag ik me af
Blijft het voor altijd?
Die onrust in mijn hoofd
en elke dag, elk uur, die strijd
Altijd maar dat vechten
hoofd boven water
Nooit opgeven
Denk maar aan later!
Maar wanneer is dat dan?
Kan ik nou niet even
proeven van hoe het
moest voelen te leven?
Want hoe dat voelt
ik weet het niet meer
Altijd maar overleven
Elke dag weer
Het doet pijn, als zout
gestrooid in een wonde
Ik wil dit echt niet meer
al was het maar een seconde…

Christa

 

Wil ik je sturen
Zodat je weet dat ik aan je denk
In deze moeilijke uren
.
Want je hebt nu weer die dagen
Dat het helemaal niet meer gaat
Er is zoveel pijn en zoveel vragen
Die heviger zijn, deze dagen
.
Je hoeft nu niets te zeggen
Om duidelijk te zijn
Er is niets uit te leggen
Over deze verscheurende pijn
.
Ik zou je zo graag willen troosten
In je onvoorstelbaar groot verdriet
De vraag alleen is “hoe doe je dit”
Lieve Irene…..ik weet het niet….
En..als ik de woorden kende
Die antwoord geven op je 1000 vragen
Dan praatte ik met je…
Uren….dagen…….maanden..

Christa

 

Met al mijn tranen zou ik het vuur willen doven
zodat het nooit meer oplaaien kon.
Met dichte ogen, zou ik willen aanschouwen
hoe men met liefde de haat overwon.
Met mijn blote handen, zou ik willen graven
een ieder boven halen die wordt gemist.
Op mijn voeten mijlenver willen lopen
naar alle landen waar zo hevig wordt getwist.
Op mijn knieën zou ik willen vragen
om te stoppen met zoveel geweld.
Hen in mijn hart mee terug willen dragen
hen, voor wie nog steeds een mensenleven telt.
In mijn armen zou ik willen koesteren,
al die mensen, vol afschuw, angst en verdriet.
Maar alles in mij, kan deze wereld niet veranderen
omdat men tussen oorlog en vrede
het verschil allang niet meer ziet.

Christa

Verdriet is als de golven
van een verraderlijke zee,
soms, als je denkt te kunnen zwemmen,
sleept alweer een golf je mee.
Er zijn wel betere momenten,
dan denk je, ik heb weer kracht.
Je moet toch verder leven?
Maar dan voel je weer die macht
die radeloosheid heet,
die trekt je in een diepte
waarvan geen ander weet.
Want zij die naast je leven
zien slechts wat zij zelf wensen;
dat je doorzwemt en het wel redt
als de meeste andere mensen.
Verdriet is als de golven
van een verraderlijke zee.
Vaak wil je niet meer zwemmen
maar, het sleept je net niet mee!

Christa

Allemaal slachtoffers van het leven
We vragen niet veel
Alleen een luisterend oor voor heel even
We missen onze dierbaren, een zus, een dochter,
een moeder, een vader, een vriend, een neef of een nicht
Iedereen schrijft zijn verhaal
Niemand is wat verplicht
Een lach of een traan, humor of boosheid
Het zijn emoties
En iedereen moet wat kwijt
Rouw betekent voor een ander niet meer dan respect
Respect voor het slachtoffer
Voor de medemens, die het alléén niet trekt
Rouwen kan je niet alleen
Je hebt al zo veel verdriet
En je hart doet al zoveel pijn
Laten wij dan voor een klein stukje samen zijn
En denken aan de mensen die wij missen
Die lieverds, die van ons zijn heengegaan
Naar waarheen? Dat kunnen we alleen maar gissen
We zien ze niet, ze zijn er niet
Maar voor ons zijn ze niet weg
Ze zijn in ons hart en dat doet verdriet
De pijn in ons hart is niet te versmaden
We voelen ons alleen en hulpeloos
En voelen ons als de herfst zonder bladen
Als een kaars zonder vlam
Of een zomer zonder zon
Wie zal het zeggen, wanneer ik weer genieten kan
Geef me dit proces om te rouwen
Ik heb het nodig, die dagen dat ik moet huilen
Er is namelijk iemand weg waar ik veel van heb gehouden
Ik mis haar, iedere dag weer
Uit de grond van mijn hart
En ik kan niet geloven dat ik haar niet meer zal zien, nooit meer
Ik kijk naar foto’s en hoop zij er weer is
Maar ik zie een moment, een lach
En ik voel hoe erg ik haar mis
Ik zie haar zoon
En mijn adem wordt ontnomen
Oh wat lijkt hij op haar
Daar heeft zij alleen maar van kunnen dromen
Ik mis haar
Net zoals jullie jullie dierbaren missen
Laten we er voor elkaar zijn
Geef een ieder wat respect
Dat is het leven en zo is ook rouw
Iemand missen mag
Want dat is voor ons de enige manier
om nog te kunnen zeggen ‘ik hou van jou’
Christa