Lotgenoten, liever niet gehad natuurlijk,
maar toch blij dat ze er zijn.
Zoveel begrip, zoveel herkenning,
hetzelfde verdriet, dezelfde pijn.

Een rots in de branding op elk moment,
als het even niet meer gaat.
Een lief woord, een luisterend oor,
of iemand die even met me praat.

Het niet steeds weer uit te hoeven leggen
wat je dagelijks voelt.
Niet ongevraagd advies of medelijden,
hoe goed dat soms ook is bedoeld.

Nee, alleen een blik of enkel woord
en de ander weet exact wat ik bedoel.
Dat is de stem die mij erdoor helpt,
geloof me, het scheelt een hele boel.

Bianca.