Het verdriet en de pijn achtervolgen me
Als een schaduw in de volle zon
Het is niet te omzeilen
Het blijft de grote vraag “waarom”
Het zijn mijn emoties die mijn leven bepalen
De ene dag goed, de andere slecht
Ik moet ermee leren leven
Met vallen en opstaan, is het leven zo echt?
Als een vrolijke meid genoot ik van het leven
Ik zag geen pijn en wilde geen verdriet
Ik maakte me zorgen om de kleine dingen
Grotere zorgen waren er niet
Inééns moest ik volwassen worden
En viel ik in een groot zwart gat
Hoge bergen hebben ook diepe dalen
Maar ik wist niet half hoe laag ik zat
Totaal vernietigd
Helemaal aan de grond
Door het kwade in de mens
Ik wist niet dat dít bestond
Totaal verbijsterd en van slag
Hoe kon ik nog leven?
Ik was mezelf niet meer
En dacht het niet écht te beleven
De dagen werden maanden
De maanden werden jaren
En nu weet ik
Dit verdriet zal nooit verjaren
Het achtervolgt me
Mijn leven gaat nóóit meer over rozen
Maar dat heb ik ervoor over
In het diepste dal heb ik daarvoor gekozen
Om te vechten voor mezelf
Ik móet dit leven leven
En wanneer ik dan toch moet gaan
Zal ik me weer bij jou begeven……
Want jij zal op mij wachten
In dit leven was geen tijd voor afscheid
Des te meer reden
Om aan te nemen, we zijn elkaar nog niet kwijt
Jij en ik zullen ooit afscheid nemen
Dat doen we met een lach en met een traan
Maar niet op deze manier
Wij laten elkaar niet zómaar gaan
Ik leef weer een beetje mijn leven
Maar voel me nog zo vreemd
Zoveel meegemaakt
Niemand kan het aan, zo wreed
Het verhaal wat ik te vertellen heb
Is niet gewoon en zeker niet leuk
Daarom voel ik me vaak eenzaam
Mensen kunnen het gewoon niet aan
Zoveel wreedheid van dichtbij
Daar is moeilijk mee verder te gaan
Maar ik heb besloten, ik moet….
Iedere stap zal ik nemen, om weer te gaan staan
De pijn van jouw gemis
Is als een diepe valkuil in het bos
Soms zie je hem door het licht van de zon
Eenmaal er middenin laat het je niet meer los
Het krijgt nooit geen “plaatsje”
En nee, het zal zeker niet wennen
Ik ben veranderd, en getekend
De vreugde zoals vroeger zal ik niet meer kennen
Afscheid nemen van jou
Is de ergste pijn die ik ooit heb moeten doorstaan
Jij, zomaar neergestoken
Op brute wijze kon hij zijn gang gaan
Het maakt me kwaad en woest
Machteloos in mijn eigen huis
Het creëert angst en haat
Maar toch, voor mij blijft hij een grijze muis
Want ik heb de keuze gemaakt
Ik kies voor mezelf
Ik wil veel liefde kennen
Beter dan dat ik me met haat bedelf
Liefde geeft me warmte en plezier
Als een zon die alleen voor mij schijnt
Zonder bos en schaduw
Die achter me aan deint…….

Cristianne Smit, 9 juli 2002

*************************************************************************
Het is zo moeilijk te verwoorden
Wat je na al die jaren nog voelt
Dat het verdriet nog niet is gesleten
En dat je met pijn échte pijn bedoelt
Het is zo moeilijk te omvatten
Waar die tranen steeds vandaan komen
Dat je nog lang niet uitgehuild bent
Nog lang niet van het verdriet bekomen
Het is zo moeilijk te begrijpen
Dat de pijn van het gemis steeds erger wordt
Dat je hart nog lang zal bloeden
Door de pijn van dit vreselijk onverwachte lot
Het is zo moeilijk er niet meer aan te denken
En te doen alsof het leven gewoon doorgaat
Je alledaagse dingen op te pakken
Terwijl je het liefst een paar dagen naar bed gaat
Het is zo moeilijk te accepteren
Dat je haar nooit meer aan zult raken
Nooit meer samen genieten
En elkaar gelukkig maken…….
Het zal nooit meer hetzelfde zijn………………
Love you 4-ever Sis’
There is not a minute I do not think about you…..

Cristianne

*****************************************************************************
Als een vlinder kwam je in ons leven
Zo teer en onschuldig…
Met je bruine ogen keek je de wereld in
Klaar om alles te geven….
Als een vlinder zag ik jou
Puur en eerlijk
Lief en vertederd
Mooier als de ochtenddauw
Als vlinder was je, zo echt….
Je gebruikte je vleugels
Om het leven te leren kennen
Nieuwsgierig maar oprecht
Als een vlinder met intense kleuren
Herinner ik jou
Samen veel gelachen
Je opende voor mij vele deuren
Als een vlinder zocht je naar geborgenheid
Een gezinsleven……..
Je had zoveel mooie plannen
Maar daarvoor was maar weinig tijd
Als een vlinder leefde je maar kort
Ik mis je zo erg
Je had nog bij ons moeten blijven
Waarom was dit jouw lot?
Vlinders komen….. en vlinders gaan
Tonen hun liefde, pracht en praal,
hun lieflijkheid en emotionele verschijning
Dat is waarom ik zo ben aangedaan……….

Cristianne
Voor Sabrina Smit,
mijn zusje die op 22-jarige leeftijd
om het leven kwam door moord.

****************************************************************************