Raymond Kuiper

08-10-1968 – 16-07-2009

Raymond Kuiper

25 augustus 2009 Indonesië.

Vandaag is het de 40e dag na Raymond´s overlijden.
Een ingrijpende gebeurtenis voor 2 families.
De ene verliest haar man na bijna 2 jaar getrouwd te zijn
en zoon Noah verliest zijn vader, hij moet zonder hem opgroeien.
Raymond was trots en stapel op zijn zoon. Hij keek heel erg uit
naar het weerzien op 14 augustus 2009, om zijn vrouw en kind weer
in zijn armen te kunnen sluiten.

De andere familie verliest een dierbare zoon, broer, zwager en oom,
oudste kleinkind en neef.
Familie in twee werelddelen totaal ontredderd.
Niet te aanvaarden zoals Raymond aan zijn einde is gekomen.
Onmacht, woede, intens verdriet, spelen om beurten een rol.
Hoe heeft dit onrecht kunnen gebeuren.

Je vraagt de hulp van politie…… onze zoon was in een psychose.

Dit zijn toch bekwame, goed opgeleide mensen, die met moeilijke situaties
kunnen omgaan, niet in paniek raken, overzicht hebben op situaties, goed
kunnen communiceren, overleggen met elkaar als ze met meerdere collega’s
zijn.
En niet meteen, na een spray te hebben gebruikt, naar hun pistool grijpen
en mensen zoals Raymond de dood in jagen.
Of op een agressieve manier gaan schreeuwen (zonder de gewenste communicatie)
“liggen, liggen jij”en naar mij, “naar buiten, naar buiten mevrouw”, het pistool
gericht op onze zoon.

Dan hoor ik, zonder waarschuwing 2 schoten……en enige tijd later
In mijn beleving een 3e schot.
(RR kwam ons na ongeveer 3 weken vertellen dat er
7 SCHOTEN in Raymond’s lichaam waren gevonden)

Verwoest is een mensenleven, dromen, toekomstverwachtingen,
een vader die zijn kind niet kan zien opgroeien, worden
met een vraag om hulp, weggevaagd,
Het was toch maar één simpele vraag om hulp?….

Ons geloof in deskundigheid van het politieapparaat is nu ver te zoeken
Kunnen we deze instantie nog vertrouwen? komt dat vertrouwen ooit terug??

De vragen blijven zich verdringen;
Waren zij voldoende opgeleid om deze “klus” te klaren?
Wat was hun ervaring als optredende politieagenten?
Waarom hebben ze niet gecommuniceerd met mijn man ?
Met onze zoon?

Mijn man maakte het raam van de huiskamer open voor de politie terwijl ik nog
met Raymond in de gang stond om naar de politie, door de brievenbus, te roepen dat ik de deur niet kon openmaken.
Waarom hebben ze niet met Raymond gecommuniceerd, hij had ontzag voor de politie, keek tegen hen op.
Op een rustige manier hadden ze hem kunnen “bepraten”, maar nee..
er werd alleen maar geschreeuwd: “liggen, liggen jij”. Waarom? Waarom?

Waarom hebben ze niet in zijn benen geschoten, of hem eventueel met hun knuppel bewusteloos geslagen?
(even buiten bewustzijn of eventueel licht invalide is beter te aanvaarden dan de DOOD,

DIT IS NIET TE ACCEPTEREN. DIT DOET ZO’N PIJN.
EEN DEEL VAN MIJ EN MIJN MAN IS DOOD….

Waarom hebben ze Raymond niet OVERMEESTERD (hij lag immers al weerloos
in een plas met bloed, op de grond?
Waarom hebben ze, toen hij tastent zijn hand op de tafel legde,toch nog geschoten
Waarom zit er een kogelschot in het kussen van de bank?
(een agent stond voor het kussen van de bank, 2 anderen er achter, ieder aan weerszijde van de bank)? Hoe hebben ze geschoten? Onze jongen en hun collega’s in gevaar brengend.

Waarom stonden zij ná 2 dagen al weer in functie “hun werk uit te oefenen ?
Hoe gevoelloos ben je, als je een medemens onrechtvaardig/matig hebt neergeschoten, een paar dagen eerder?

Iedere keer weer de vraag, waarom heeft de politie deze situatie/gebeurtenis
zó verkeerd ingeschat?
De politiemensen hadden, volgens mijn man en mij, een totaal verkeerd beeld van de
werkelijkheid.
Toen de politie arriveerde, sommeerden zij mijn man door het huiskamerraam naar buiten te gaan, de politiemensen gingen door datzelfde raam naar binnen.
Mijn zoon en ik stonden toen nog in de gang.
Wat er gebeurde toen we de huiskamer binnenkwamen werd een nachtmerrie,
wildwest taferelen……

Raymond werd bespoten met pepperspray.
Ik stond naast een politieagent, zodat ik ook wat meekreeg van de spray in
mijn ooghoek.
De bril van Raymond zat onder de spray, zodat hij volgens mij niet veel meer gezien
Kan hebben, hij was ook totaal verrast en had wel zijn mes omhoog gericht maar niet dreigend in de richting van de politiemensen, hij kon hen immers nauwelijks onderscheiden.
In mijn beleving zijn er toen 2 schoten gevallen…….
Het ging allemaal zo snel…

Na luidkeels geroepen te hebben “niet schieten, niet schieten”, zag ik de linkerhand
van mijn zoon op de tafel, hij lag al neergeschoten op de grond.
Kort daarop volgde het, voor mij “fatale 3e schot”.
Het bleken later 7 schoten te zijn.

Totaal verbijsterd, ontredderd, mijn leven stond stil, ben ik door het raam naar buiten
gewerkt, wat ik niet wilde, ik moest bij mijn zoon zijn.

“Oh mijn God, laat hem niet doodgaan.
Mijn zoon, onze zoon mag niet sterven, Oh God laat hem leven. Hij heeft een vrouw en
zoon in Indonesië, we gaan daar met z’n drietjes naar toe, de koffers zijn al gepakt.
Oh mijn God laat hem leven, we houden zó veel van hem”.

Een zoon met een hart van goud, hij stond voor iedereen klaar, was altijd positief naar buiten toe, oh God laat hem leven.

….Op het politiebureau kregen we, na ontelbare keren gevraagd te hebben hoe het met onze zoon ging, uiteindelijk te horen dat Raymond geopereerd was, operatie goed geslaagd, de chirurg was op dat moment zijn bloedvaten aan het dichten.
We kregen weer hoop.
Ik wilde bij hem zijn, hem zien, aanraken, maar we mochten niet naar het ziekenhuis.
Het had geen zin zei men daar op het politiebureau, je mag er toch niet bij.

Rond 16.oo uur, toen we bij onze jongste zoon Iwan waren, kregen we het verschrikkelijke bericht dat Raymond was overleden…
Oh God waar ben je nu, je hebt mij niet gehoord!!

Onze zoon is er niet meer, hoe moeten we verder zonder hem.
Zijn vrouw, zijn zoon. Hoe moesten we dit verschrikkelijke bericht aan hen vertellen..

Onze wereld stortte in.
Raymond onze zoon is door onzorgvuldig optreden van de politie overleden!
Uit zijn leven weggerukt!
We vroegen een helpende hand………………

Hij heeft ons, ouders, nooit bedreigd, ook de politie niet!!.
Wij zijn geen ogenblik bang geweest, geen angst gehad dat hij ons iets zou aandoen.
Ik had zo’n goede band met m’n zoon.
Hij heeft ons, ouders, willen beschermen, heeft gevochten tegen “zijn stemmen”.
De politie is totaal verkeerd bezig geweest.

Ed Kuiper & Mimi Dinnissen

(Deze brief heeft Mimi op 25-8-2009 geschreven tijdens hun verblijf in Indonesië.
Om het verwerkingsproces van zijn dood,
samen met Raymond’s vrouw Elly en zoontje Noah te ondergaan.
Het was Ray’s 40e sterfdag).

Indonesië, 25 augustus 2009.

Maart 2011.

Het strafrechtelijk proces dat we hadden aangespannen tegen de 3 politieagenten
die verantwoordelijk zijn voor de dood van onze zoon, hebben we niet gewonnen.
Wederom werden zij vrijgesproken met als drijfveer, zij zouden zich bedreigd hebben
gevoeld door onze zoon.
Maar wij zijn er zeker van dat onze zoon zich in zijn psychose meer bedreigd heeft gevoeld dan deze drie agenten, jonge broekjes die als gekken tekeer zijn gegaan.

Als je het gehele dossier doorleest zijn er zoveel tegenstrijdigheden in hun proces
verbaal.
Er werd in het PV van de rijksrechercheur naar de korpschef van Oss zelfs gewaarschuwd voor collusiegevaar.

2 agenten hadden met elkaar afgesproken dat ze het huis niet zouden betreden.
Zij hebben dit wel gedaan.

Ze hadden van de centrale doorgekregen de veiligheidsvesten aan te doen,
HEBBEN ZIJ NIET GEDAAN.
(de dreiging die zij zeggen te hebben ondervonden, hebben ze zelf opgezocht).

Een van de agenten had een tunnelvisie (zijn eigen woorden) hij zag zijn collega’s niet meer, ons ouders ook niet.
Onze zoon lag al een een plas met bloed, “het mes” lag al een eind verderop geschopt
en dan toch nog schieten???
Een van de kogels heeft de rugleuning van de bank doorzeefd.
Dit wil zeggen dat een agent die naast de bank stond ook geraakt had kunnen worden.
Of mijn man die in de raamopening stond.

En dan heb ik het nog niet eens gehad over de misselijkmakende, knullige opmerkingen
en fouten, van justitie, de officier van justitie en de rijksrecherche.
De 112 opname is nooit boven water gekomen,

Wij moesten mee naar het bureau, mochten niet naar het ziekenhuis.
Maar ik wilde mijn zoon zien, ik wilde bij hem zijn.
Dat wij in die laatste minuten van zijn leven niet bij hem mochten zijn, zullen we
ons verdere leven met ons meedragen. We zullen nooit meer de oude zijn!!
7 schoten ….in Raymond’s lichaam.

Hoe gaan zij, die 3 agenten hun verdere leven hier mee om.
De drie agenten die ons leven overhoop gehaald hebben.

Ik hoop dat zij net zoveel last zullen hebben als wij ouders, vrouw en kind,
broer en de gehele familie, van deze zwarte dag in ons leven.

Mimi dinnissen,
Ed Kuiper.

*****************************************************************************

RECHT VAN SPREKEN ouders van Raymond P. Kuiper
STRAFRECHTELIJKE POCEDURE 22-2-2011

Ons hart huilt, verscheurt door verdriet om onze zoon Raymond,
die in een psychose, op 16 juli 2009, door 3 politieagenten met 7 gerichte schoten in zijn lichaam werd doodgeschoten.
Wie weet hoe het voelt om een kind te moeten verliezen,
kan begrijpen wat dit betekent.
De regie te verliezen over je leven, de verschrikkelijke gevoelens
van verdriet, woede en onmacht over de gemaakte fouten.

In een gesprek met de OvJ Bekkers op 21 december 2009,
krijgen wij uitspraken van hem te horen, die ons ongelooflijk in de
oren klinken. Een van die uitspraken was: “U was niet in de kamer aanwezig”, maw wij zouden niets gezien hebben.
Hoe goed heb je je als OvJ voorbereid om nabestaanden in een gesprek, wat volgens hem niet gebruikelijk was, te woord te staan.

Een sleutel, die zoekgeraakt was en waar wij zo vaak bij de familierechercheur naar gevraagd hebben, kwam ook ter sprake in dit gesprek. In overleg met het hoofd van de RR van dit onderzoek
Dhr. Wijnheimer, bleek later dat de sleutel “terecht” was, hij lag nog bij het N.F.I.. Wij hebben de sleutel nooit terug gezien.

24 november 2009 krijgen wij van de familierechercheur te horen dat er een onderzoek vergeten was uit te voeren. Het zg kogelrestonderzoek op Raymond’s kleding en een deurkozijn. In dit bewuste gesprek van 21-12-09 zei de OvJ tegen ons (nav onze vraag waarom het gehele onderzoek zo lang moest duren) “Dit onderzoek
is niet vergeten, maar in de wacht gezet, omdat andere zaken voorrang hadden. Zoals bv de zaak “Hoek van Holland”.
Wij confronteerden de Familie R met haar uitspraak en zij reageerde hierop naar de OvJ: “Heb ik het dan verkeerd begrepen?”.

Ook het 1.1.2. opnamebandje waar wij vele malen naar gevraagd hebben, is niet boven water gekomen, niet gezien laat staan teruggehoord, niet door ons of onze advocaat.
Een heel essentieel onderdeel, want daarop is wel te horen wat ik als moeder exact gezegd heb.

En niet, zoals verdraaide feiten weergegeven wordt in een Proces Verbaal (RR), dat ik naar boven gevlucht zou zijn en mij op de badkamer zou hebben opgesloten.
Ik heb de deur dichtgedaan en het toilet doorgespoeld zodat mijn zoon niet zou horen dat ik om hulp vroeg aan 112.

Ook de uitspraak van het O.M. is een fiasco geworden.
Dinsdag 29 juni 2010 kreeg ik op mijn werk van een collega te horen
dat zij op Omroep Brabant en in het Brabants Dagblad de beslissing van het OM had gelezen. Grote ontsteltenis, we wisten van niets. Toen mijn man de FamilieR belde, en vroeg waarom de buitenwereld van dit persbericht eerder op de hoogte waren gebracht dan wij “de ouders”, was ook zij verbaasd, ze zou het uitzoeken.
Weer een “misverstand”, het persbericht wat naar de RR gestuurd
had moeten worden was bij de politie terecht gekomen.
Dat er 7 gerichte schoten waren gelost, kwam in het persbericht niet voor. Alléén verdraaide feiten, de politie had immers de HOOFDROL in deze gebeurtenis, wij als ouders hadden niet eens
een bijrol, zo hebben wij het ervaren.
De Familierechercheur zou zorgen voor een rectificatie, die is er nooit gekomen. Het werd een aanvulling.

Het recht op leven is onze zoon ontnomen.
2 gezinnen totaal ontwricht, onze schoondochter en kleinzoon,
de wederzijdse familie, niemand kan begrijpen, hoe dit drama
heeft kunnen gebeuren.
Aan de kant van de politie was er:
Géén communicatie;
Géén ervaring in dit soort voorvallen van psychose;
Géén zuiver handelen;
Géén samenwerking;
Zich niet houden aan gemaakte afspraken;
Afspraak het niet te laten escaleren;
Géén gevolg gegeven aan de opdracht vanuit de centrale om de veiligheidsvesten aan te doen;
Collusiegevaar een opmerking van de RR naar de Korpschef van politie;
Respectloos optreden van deze 3 politieagenten naar een mensenleven.

2 families, door machtsmisbruik en disproportioneel geweld, totaal
ontredderd en verslagen door dit verschrikkelijke optreden van de
politie.
Zijn vrouw en zoontje moeten zonder hem verder.
Zij waren zijn trots, trots was hij op zijn kind, hardwerkend om een goed bestaan voor hen drieën op te bouwen.
Geruïneerd is ook dit gezin, nu zij (Elly en Noah) verder moeten zonder man en vader.
Samen hadden Raymond en Elly besloten, dat Elly zou
stoppen met haar baan, om zich volledig aan hun zoontje te kunnen wijden. Raymond zou zijn gezinnetje zelf onderhouden.
Daar is abrupt een einde aan gemaakt (hoe mensonterend).
Hij heeft de kans niet gekregen.
Noah zijn zoontje zal zonder zijn vader moeten opgroeien, in een land waar hij kansloos is zonder vader.
Zijn vader was een “buitenlander”, zo meedogenloos zal de werkelijkheid daar zijn.
Onze schoondochter en kleinkind krijgen een zéér moeilijke tijd
zonder man en vader.
HET WAAROM: steeds maar weer galmt die kreet door ons hoofd
over de dood van onze zoon.
Je vraagt om hulp van politie, want zij hebben ervaring met
zulke situaties, dat denk je, politie is immers je beste vriend.
Mijn God, wat hebben we ons hierin vergist!!

Zoals al eerder aangegeven, er was totaal géén communicatie,
alléén agressief geschreeuw naar onze zoon;
“liggen, liggen jij” en naar mij “naar buiten, mevrouw naar buiten”.
3 agenten, die alle drie geschoten hebben, 7 schoten in het lichaam
van onze zoon, waar was hier het recht op leven? Een grondrecht:
U zult niet doden?
Ik vraag mij af, zullen zij hun verdere leven met een gewetensconflict rondlopen? En worden zij net als wij iedere ochtend, of midden in de nacht wakker met een schrijnend gevoel.
Het Recht van leven is Onze Zoon, Elly’s Man en Noah’s Papa, ontnomen.
Het voelt verschrikkelijk om zo je kind te moeten verliezen.
Dat hij pal voor je neus wordt doodgeschoten door 3 politieagenten,
een trauma, dat je nooit meer kwijtraakt.

Raymond was in een psychose, dat zij daar verkeerd mee omgegaan zijn is wel heel duidelijk.
De agenten voeren aan dat zij zich bedreigd hebben gevoeld, maar zij hebben “het gevaar” zelf opgezocht en wij ouders denken en weten het wel zeker dat onze zoon zich méér bedreigd heeft gevoeld dan de drie politieagenten met hun agressieve benadering.

Wij hebben ons geen seconde bedreigd gevoeld door onze zoon, hij wilde ons beschermen tegen de stemmen in zijn hoofd en tegen die boze buitenwereld.
Een verschrikkelijk verdraaid feit, dat onze zoon ons bedreigd zou hebben?
Als hij die bedoelingen had gehad, was er allang iets gebeurd vóór het fatale optreden van de politie.
Zij hadden van te voren met elkaar afgesproken, het niet te laten escaleren, niet naar binnen te gaan.
Daar hebben zij zich niet aan gehouden, zelfs het veiligheidsvesten-
voorschrift hebben ze aan hun laars gelapt.
Wij denken dat Onze zoon zich méér bedreigd heeft gevoeld dan zij. Toen wij de huiskamer binnengingen, Raymond liep achter mij aan,
werden er 3 gerichte pistolen op hem gericht en naar mij werd geschreeuwd, naar buiten mevrouw, naar buiten.
7 schoten, het leek op een Wildwestfilm, in enkele minuten is een
mensenleven verwoest…..

In 2007 deed zich in Indonesië een soortgelijk incident voor.
Daar werd Raymond (in psychose) door 2 buurmannen “overmeesterd” en naar een ziekenhuis gebracht. Daar kregen ze hem weer op de been en na 2 weken is Raymond op eigen kracht
naar Nederland gekomen.
Als je deze 2 gebeurtenissen naast elkaar legt dan vraag je je af,
waarom hebben deze 2 “kleine mannen” in Indonesië het kunnen oplossen, zonder bloedvergieten, terwijl hier……….

Deze traumatische gebeurtenis op de 16e juli 2009, heeft ons leven
stil doen staan, het wordt nooit meer als voorheen, dat besef begint
met kleine druppeltjes bij ons binnen te dringen. De gevoelens, die
hiermee gepaard gaan zullen we ons verdere leven meedragen, een
stuk van ons leven is weg, aan flarden geschoten, dat geeft woede,
gevoel van onmacht en een onmetelijk verdriet.

En dan hebben we het niet eens gehad over de inkomstenbron van
onze schoondochter en kleinzoon die door dit drama is stopgezet.
De vele onkosten die wij als ouders hebben moeten maken.
Een kogelschot in ons bankstel, een verhuizing!
Want wie is zo sterk om in het huis te blijven wonen, waar je zoon is doodgeschoten? Het is een schadepost, waar wij niet om vroegen.

Maar het onrecht dat jou, jouw vrouw en jouw lieve zoontje, ons ouders en onze familie is aangedaan, zal blijvend voortgedragen worden, in welke vorm dan ook.

Mama en Papa

(Dit verhaal heb ik voorgelezen op 22-2-2011
aan 3 onafhankelijke rechters in de strafrechtelijke procedure
tegen de 3 politieagenten.)

De politie is steeds het hoofd boven water gehouden.
Zij hadden de “HOOFDROL” in deze gehele procedure.
Wij ouders hebben niet eens een bijrolletje gehad